قصیده زیبای احمد شاملو در پاسخ پدرش که از او خواست در زندان شاه توبه نامه نویسد

..تو را که کسوت ِ زرتار ِ زرپرستي نيست کلاه ِ خويش‌پرستي چه مي‌نهي بر سر؟ تو را که پايه بر آب است و کارمايه خراب چه پي فکندن در سيل‌بار ِ اين بندر؟ تو کز معامله جز باد دستگيرت نيست حديث ِ بادفروشان چه مي‌کني باور؟ حکايتي عجب است اين! نديده‌ای که چه‌سان به تيغ ِ کينه فکندند ِمان به کوی و گذر؟ چراغ ِ علم نديدی به هر کجا کُشتند زدند آتش هر جا به نامه و دفتر؟ زمين ز خون ِ رفيقان ِ من خضاب گرفت چنين به سردی در سرخي‌ ِ شفق منگر! يکي به دفتر ِ مشرق ببين پدر، که نبشت به هر صحيفه سرودی ز فتح ِ تازه‌بشر! □ بدان زمان که به گيلان به خاک و خون غلتند به پای‌ْمردی، ياران ِ من به زندان در، مرا تو درس ِ فرومايه بودن آموزی که توبه‌نامه نويسم به کام ِ دشمن بر؟ نجات ِ تن را زنجير ِ روح ِ خويش کنم ز راستي بنشانم فريب را برتر؟ ز صبح ِ تابان برتابم ــ ای دريغا ــ روی به شام ِ تيره‌ی رودرسفر سپارم سر؟ قبای ديبه به مسکوک ِ قلب بفروشم شرف سرانه دهم وان‌گهي خرم جُل ِ خر؟ □ مرا به پند ِ فرومايه جان ِ خود مگزای که تفته نايدم آهن بدين حق ير آذر: تو راه ِ راحت ِ جان گير و من مقام ِ مصاف تو جای امن و امان گير و من طريق ِ خطر!